Het is 1875. Julius van de Sande Bakhuyzen en zijn zus, Gerardine, zijn op zomervakantie in Drenthe. Hij wordt op slag verliefd op het idyllische landschap. Elke zomer en soms zelfs in de herfst reist Van de Sande Bakhuyzen af naar Drenthe en schildert erop los. “Drenthe is eigenlijk een groot openluchtmuseum”, schrijft hij in 1910 aan zijn goede vriend Geert Jannes Landweer. Van de Sande Bakhuyzen is net als zijn vader landschapsschilder geworden. Zijn zus en hij krijgen al van jongs af aan teken- en schilderles van hun vader. Gerardine wordt succesvol met het schilderen van landschappen en bloemstukken. Ze geeft op den duur zelfs les aan prinses Maria, weduwe van prins Hendrik. De twee andere broers worden beide sterrenkundigen. Van de Sande Bakhuyzen houdt het voornamelijk bij het schilderen van landschappen en dan het liefst het boerenlandschap. Drenthe met haar heide en bossen is daar uitermate geschikt voor. De indrukwekkende bomen op dit schilderij die schaduw bieden aan de koeien en hun hoeder nemen de kijker mee terug in de tijd. De zon die af en toe door de bladerende heen straalt geeft het geheel een warm gevoel. Tot aan zijn dood blijft hij de “onweerstaanbare provincie” promoten in tientallen brieven en honderden tekeningen en schilderijen.

Julius van de Sande Bakhuyzen (Den Haag, 1835 - Den Haag, 1925), Rustende koeienhouder aan oever van door bomen omzoomde waterkant