Trans­cript afle­ve­ring 4: Mira Thompson

MUZIEK: De aflevering start met een Mexicaanse melodie. Het is een ontspannen melodie met gitaar en neuriën.  Zodra de host begint te praten wordt de muziek zachter en stopt langzaam. 
.
ELINE: Hey Xan.. Ik heb een leuk nieuwtje!
.
XANDRA: Oeeeh… ik ben dol op nieuwtjes, vertel!
.
ELINE: Ik heb dus net gehoord dat de ‘Viva la Frida’ tentoonstelling verlengd wordt. Je kunt dus ook nog na 27 maart 2022 naar het Drents Museum in Assen komen om de tentoonstelling te bekijken.
.
XANDRA: Wauw! Dat is zeker goed nieuws! Wil jij nou de tentoonstelling van het Drents Museum komen bekijken? Check dan de website van het Drents Museum om te zien tot wanneer ‘Viva la Frida!’ in Assen is.
.
MUZIEK: Een ontspannen melodie met gitaar en neuriën. 
.
ELINE: Je luistert naar: Op Frida’s vleugels. Een vierdelige podcastserie, gemaakt door Eline Pollaert en Xandra Koster in samenwerking met het Drents Museum bij de tentoonstelling Viva la Frida!
.
Mijn naam is Eline Pollaert. Ik ben historicus en ik doe onderzoek naar de geschiedenis van handicap. Daarnaast ben ik activist én liefhebber van het werk van Frida Kahlo.
.
XANDRA: En ik ben Xandra Koster, beleidsmedewerker bij Ieder(in), de landelijke belangenbehartigersorganisatie voor chronisch zieken en gehandicapten. Daarnaast schrijf ik over de discriminatie van mensen met een beperking, ben ik activist én heb ik me verdiept in het werk en leven van Frida Kahlo, vanuit mijn liefde voor haar werk. 
.
In deze podcast onderzoeken wij wat Frida Kahlo voor onszelf én voor andere gehandicapte mensen betekent. Vanuit het hart van de Viva la Frida! tentoonstelling in het Drents Museum in Assen gaan we in gesprek met bijzondere gasten. Samen bespreken we Frida’s werk en leven aan de hand van tentoonstellingsobjecten, vanuit het perspectief van onze eigen handicaps.
.
ELINE: Deze podcastserie is gemaakt in het kader van de tentoonstelling Viva la Frida!, te zien in het Drents museum tot en met 27 maart 2022. Maar houd de website in de gaten voor een eventuele verlenging van de tentoonstelling in verband met corona.
.
XANDRA: In deze aflevering gaan Eline en ik in gesprek met Mira Thompson. Zangeres en activist. Haar muziek keuze zijn vaak verhalend en poëtisch en hebben soms ook een heldere, visuele component. Zij is geïnteresseerd in het effect van geluid op de luisteraar en gebruikt bijvoorbeeld de geluiden van haar eigen rolstoel voor haar zelf geschreven muziek. 
.
Mira’s muziek karakteriseert zich door een sterk gevoel voor taal en reflecteert de tijd. We spreken Mira aan een van de objecten die tentoongesteld wordt in Viva la Frida! over het thema vriendschap en relaties. Op de website van het Drents Museum vind je informatie over ‘Op Frida’s Vleugels’. Daar kun je ook de schilderijen en objecten zien de we bespreken in deze podcast.
.
ELINE: Mira, jij bent niet ter plekke bij ons. Jij doet via een laptopscherm mee. Vertel eens, waar ben jij nu? En kun jij een beetje omschrijven hoe je eruit ziet voor de luisteraars?
.
MIRA: Zeker. Nou, ik ben ver weg van jullie. Ik ben in Frankrijk, geografisch gezien erg ver weg. Eigenlijk ben ik aan het isoleren. Covid is een beetje een dreigende situatie voor mij, dus ik zit hier op het platteland, heel luxe dat dat kan. En ik zit in de keuken van vrienden van mijn ouders. Die hebben net de keuken verbouwd. Dus ik mocht dat heel mooi inluiden met een podcast opname. Dat is heel fijn. En ik zie eruit, ja… ik zit aan een houten tafel, in de keuken van die vrienden dus. Ik heb zelf een zwarte jurk aan, met een… hoe zeg je dat? Geborduurd figuur erop, wat een vriendin voor mij gemaakt heeft en ik ben het zelf. 
.
Ik ben een witte vrouw met blond haar en ik heb een lange vlecht in en een bruin vest met een bril met een goud montuur. 
.
ELINE: Toen we je net voorstelde Mira, vertelde we dat de muziek die je maakt de tijd reflecteert. Herken je je daarin in Frida Kahlo? Dat jullie kunst de tijd reflecteert? 
.
MIRA: Ja, nou, ik vind dat een mooie vraag. In haar werk komt zoveel samen, het persoonlijke en het politieke. Telkens de politieke verwijzingen, kijk naar de hamer en sikkel die overal opduikt. Het is natuurlijk vooral heel persoonlijk en die overlap herken ik zeker. Dat het ook allebei heel belangrijk is, dus zeker, ja. 
.
ELINE: Oke, en wat heb jij verder of heb jij überhaupt iets met Frida Kahlo?
.
MIRA: Ja, ik heb eigenlijk lange tijd een antipathie gevoeld jegens haar. Dat mag ik bijna niet zeggen denk ik hier. 
.
GELACH.
.
ELINE: Nee, foei! Ik zou het zeker doen.
.
MIRA: Nee, anders had ik hier natuurlijk geen ja op gezegd als ik dat nog steeds zo zou voelen. Niet zo zeer haar werk wat ik oninteressant vond of haar als mens maar meer hoe ze is gekapitaliseerd eigenlijk en hoe dat zo uit is vergroot en dat ik me daardoor heel erg afzijdig gehouden heb. Dat dat zo is toegeëigend door verschillende groepen dat doet haar zo te kort en dat ergerde mij gigantisch. Vooral eigenlijk dat haar hele lijden voorop kwam te staan. En dat, behalve dat ik het daar niet mee eens ben omdat dat weer haar te kort doet,  vind ik het ook moeilijk en ik denk dat dat gewoon te confronterend is. Daar wilde ik gewoon niks mee te maken hebben. 
.
En dat ik dan telkens theekopjes zag met Frida Kahlo en sokken van Frida Kahlo bij de godvergeten H&M, dan dacht ik; nee dat kan gewoon niet! Nou ja, dat had zij vast ook helemaal niets gevonden. Maar tegenwoordig…

GELACH.
.
ELINE: Ik mag nu vast niet zeggen dat ik dus Frida Kahlo sokken aan heb vandaag he.
.
GELACH.
.
MIRA: Daar was ik dus al bang voor he.
.
GELACH.
.
MIRA: Wat zeg ik nou he… ik laat gewoon even een stilte vallen.
.
MUZIEK: Een ontspannen melodie met gitaar en neuriën. 
.
ELINE: In Op Frida’s Vleugels, deze podcastserie, hebben we in elke aflevering iemand te gast en bespreken we met die gast een tentoonstellingsobject uit de de Viva la Frida! tentoonstelling. In het museum, waar Xandra en ik nu middenin zitten.
.
Mira, jij hebt een enorm indrukwekkend object gekozen, namelijk het meest pieterpeuterige fotootje wat er is in de tentoonstelling. Het is namelijk echt een kunst hoe je dat voor elkaar hebt gekregen. We zitten er nu naast. Het zit in een soort bruining lijstje, het is een soort duo fotootje. Het gaat om een van de twee foto’s, namelijk een foto van Frida met een aapje dat ze als huisdier hielt. 
.
Van alles wat er te zien is, waarom deze foto? Kun je hem eens beschrijven voor de luisteraars? Wat staat er zo’n beetje op?
.
MIRA: Ja, je ziet Frida staan in de tuin van het Blauwe huis. Daar heeft ze heel lang met Diego gewoond en ze heeft een rood, als ik het goed heb op het scherm want het is heel erg klei, een rood vestje aan en een spijkerbroek. Maar het meest opvallende en het meest opmerkelijke is dat zij een aapje in haar handen heeft. Op de achtergrond zie je ook nog een poes. En er staan overal prachtige, bloeiende planten en cactussen. En je ziet, wat ik het meest aandoenlijke vindt aan de foto, je ziet een soort rough though person en dan zie je dat lieflijke beeld met dat aapje. 

Fotograaf onbekend, Frida met een aapje, 1943, foto, 8,7 x 6,1 cm, Museo Dolores Olmedo, Xochimilco, Mexico / © Archive of the Dolores Olmedo Museum
.
ELINE: Bijna net alsof het een kindje is wat ze vast houdt he?
.
MIRA: Inderdaad!
.
ELINE: Zoveel tederheid en liefde.
.
Mira knikt instemmend.
.
ELINE: Wat doet die foto met jou als je hem zo ziet? Waarom trok die jouw oog zo?
.
MIRA: Eigenlijk door wat ik net zei, doordat ik het zo’n liefdevol beeld vindt en dat ik haar niet perse associeer met lief en schattig. Nou vind ik dit ook niet echt een schattige foto, maar ik vind hem wel heel aandoenlijk denk ik. Volgens mij heeft Diego haar het aapje gegeven. Dat is dan weer leuk om te weten.
.
Ik heb gelezen, maar ik weet niet of dat waar is, dus mensen mogen mij hierin verbeteren maar dat de aap in de Mexicaanse mythologie voor lust staat. Dat vond ik eigenlijk wel mooi om te zeggen want dat is natuurlijk, dat past heel erg bij de gift van Diego, dat aapje. En hun ingewikkelde…
.
ELINE: Dat zijn ook allemaal extra lagen, mooi.
.
MIRA: Ja, precies.
.
ELINE: Ja, mooi.
.
MIRA: Maar tegelijkertijd dat het ook wel moeilijk is dat mensen alsmaar dingen projecteren op dieren. En dat ik dat natuurlijk nu ook aan het doen ben, maar dat is nou eenmaal wat we aan het doen zijn.
.
ELINE: Hoe bedoel je dat?
.
MIRA: Nou, ik bedoel dat mensen met de liefde voor dieren, dat dat zoveel meer betekent dan daadwerkelijk de liefde voor dat dier. En als ik zeg, wat is dat aandoenlijk, zegt dat iets over mij. Over hoe ik zowel naar Frida kijk, als dat ik naar aapjes kijk. Terwijl aapjes, al helemaal zo’n aap, horen natuurlijk gewoon in de natuur te zijn en dat is een beest wat helemaal niet in een huis hoort te zijn. Volgens mij, als dat lang zo is, worden die beesten hartstikke agressief. Dus ik zeg nou, wat een schattig beest maar het is natuurlijk ook een gewelddadig beest. Denk ik, ja.
.
ELINE: Er zit dus best wel wat tegenstrijdigheid in die foto. In deze aflevering gaan we het specifiek hebben over het thema vriendschap over relaties. Het lag voor mij niet meteen voor de hand om een foto met het dier te kiezen voor dit thema. Waarom heb jij dat wel gedaan?
.
MIRA: Ja, ik vond het juist wel apart. Vooral in deze tijd omdat ik zelf, en veel mensen die ik ken, tot de hoog risico groep behoren voor covid. Dat mijn enige compagnon eigenlijk in deze tijd mijn kat was. Zoals ik net zei, ik was er net ook allerlei liefdevolle gevoelens op aan het projecteren. Nou is het ook een heel lief beest. Ik vond het een gewoon interessant gegeven omdat ik denk dat voor mensen met een handicap het zo’n andere betekenis krijgt. Dat het ook bijzonder is dat je zo goed voor iets kan zorgen, terwijl je soms ook niet goed voor jezelf kan zorgen. Ik dacht ook aan de term, gezelschapsdier. Dat bestaat niet voor niets natuurlijk. Als je alleen bent, kan zo’n dier je soms nog beter bij staan dan medemensen. Ik vond het ook fijn, dat is dan mijn eigen ervaring, dat ik zo fijn kon communiceren met die kat. Want die heeft zo’n andere manier van liefde uiten of soms heel grappig door het huis rennen. Dat ik daar dan gewoon heel content mee kon zijn, zonder dat het verbaal iets voorstelt eigenlijk.
.
ELINE: Mooi, dat je dat stukje communicatie ook noemt. Het is eigenlijk best bijzonder he? Zo’n huisdier is een heel ander soort, maar je bent eigenlijk dag in en dag uit, zeker in jouw geval als je in zo’n lockdown in zelfisolatie bent. Dag in dag uit moet je het met elkaar doen en dat levert bijzondere, unieke dynamiek op. Dus dat is een mooie toelichting vind ik.
.
MUZIEK: Een ontspannen melodie met gitaar en neuriën. 
.
ELINE: Ik kijk ondertussen even naar Xandra. Jij hebt de afgelopen tijd best wel wat onderzoek gedaan naar het werk en leven van Frida Kahlo. Als het gaat in Frida’s leven over vriendschappen en relaties. Wat kun je daar dan een beetje over vertellen?
.
XANDRA: Ja, daar is best wel wat over bekend. Frida heeft in haar leven best wel wat vriendschappen en relaties. Ze trouwt op jonge leeftijd met Diego Rivera en op dat moment is hij een wereldberoemde muralist, een muurschilder. Hij is ruim twee keer zo oud als zij. Hun relatie is heftig, Diego houdt er veel minnaressen op na en daar is hij niet subtiel over. Dat weet iedereen. Daarnaast is hijzelf stikjaloers. Maar dat weerhoudt Frida er gelukkig niet van om relaties te beginnen met verschillende mensen zoals met de Russische communist Trotsky, Hongaars-Amerikaanse fotograaf Nickolas Muray, die zou je kunnen kennen van de vele kleurenfoto’s, die ook gebruikt zijn voor deze tentoonstelling. Daarnaast had ze ook een relatie met de Japans-Amerikaanse kunstenaar Isamu Noguchi en met de zangeres Chavela Vargas. 
.
Frida is heel trouw in haar vriendschappen, valt mij op. Minnaars en minnaressen blijven tot aan haar dood heel lang bevriend, ook als die relatie al heel lang gebroken is. En ook Diego, met wie ze een zeer bewogen relatie had, bleef tot het einde haar levenspartner zelfs nadat die vreemd was gegaan met heer zusje Christina. En Christina op haar beurt, die blijft dan weer haar beste steun en toeverlaat. Vrienden van haar middelbare school blijven belangrijk gedurende haar hele leven. 
.
Zij onderhoudt vriendschappen bijvoorbeeld door het schrijven van brieven. In de brieven die ze schrijft naar haar vrienden en familie, is ze altijd heel uitgesproken naar de liefde voor hen. In de periodes dat Frida in het ziekenhuis ligt, krijgt ze altijd veel bezoek. Soms is dat een dolle boel met veel te veel bezoekers, veel drank en meer seks dan dat je zou verwachten in het ziekenhuis. 
.
Diego en Frida houden in hun huis heel veel feesten. Er wonen ook heel vaak vrienden en familieleden tijdelijk bij hen in. Er wonen dus niet alleen mensen in hun huis, maar ook diverse dieren. Mexicaanse naakthonden, kippen, papegaaien, een hertje, ara’s, een adelaar die de naam Gertrudis Caca Blanca, dat is Gertrude Witte Poep. Ik kan er ook niks aan doen, ik heb het niet bedacht. De aapjes Fulang Chan en Kainito Gunawan een hele beestenboel dus als ik het zo kan samenvatten. 
.
ELINE: Dan is jouw huis, Mira, met een kat nog best overzichtelijk. Je had het over de communicatie die je hebt met je kat bijvoorbeeld, dat je met elkaar kunt lachen en dat je ook troost bij elkaar vindt. Ik weet toevallig dat jij je kat al wat langer hebt dan vandaag. Is die relatie nu ook veranderd toen je in zelfquarantaine ging door de coronapandemie?
.
MIRA: Nou ik ben het zeker extra gaan waarderen, dat absoluut. Verder had ik al een hele warme re relatie. Ik heb de kat in huis genomen toen het met mijn gezondheid niet goed ging. Toen is die heel veel bij mij komen liggen in bed, dat betekent natuurlijk dat wij een liefdevolle relatie konden opbouwen en ik denk dat dat voor Frida ook wel geldt. Eigenlijk dat zij veel op bed heeft gelegen en dat die dieren er dan gewoon zijn. 
.
ELINE: Het geeft dus ook echt veel troost, dat snap ik.
.
Wij hebben alle drie huisdieren en we zitten hier alle drie hevig te knikken. Dat zie je natuurlijk niet op de opname maar er wordt hier stevig geknikt over en weer. Gesproken over die pandemie en isolatie. De kat kan natuurlijk dag in en dag uit bij je zijn, maar niet alle mensen die je bij je wilde hebben. Hoe onderhoud je vriendschappen in de pandemie? En hoe onderhoud je vriendschappen überhaupt als je gehandicapt bent? Kun je daarover iets vertellen vanuit jouw ervaring? 
.
MIRA: Ik ben sowieso een trouwe vriend, net zoals Frida denk ik. Dat ik veel doe aan andere communicatie dan misschien elkaar in levende lijven zien. Dus brieven sturen doe ik graag en als je dat maar lang genoeg doet dan krijg je ze ook terug. Als je een beetje aardige vrienden hebt. Dat soort dingen heb ik veel gedaan. Ik woon in het centrum van Amsterdam en de meeste van vrienden wonen daar ook, die konden op raambezoek komen. Dus gewoon door het raam, met de telefoon aan, zo contact gehad. In het algemeen ben ik heel erg gewend om mensen niet te zien en op andere manieren contact te hebben. Dus dat zijn de mensen om me heen ook wel aan gewend geraakt. Dat is wel een van de belangrijkste, behalve werk, de belangrijkste elementen in mijn leven. Relaties daar doe ik dan graag veel moeite voor.
.
ELINE: Je bent er ook heel creatief mee als ik het zo hoor. Op raambezoek, geen kraambezoek, maar op raambezoek. Brieven schrijven, daarvan zouden mensen zeggen dat is echt iets van de vorige eeuw, wie doet dat nou nog? Je bent er dus ook heel creatief mee. Dat lijkt me ook een hele nieuwe vorm bijna, van intimiteit geven. Je gaat niet elke vrijdagavond naar je stamkroeg want je hebt gewoon andere mogelijkheden dan dat. Geeft het ook een soort andere dimensie aan je vriendschappen en de contacten die je opbouwt? 
.
MIRA: Ja, ik denk dat sowieso mensen overblijven die graag tijd met je doorbrengen. Of die graag willen horen wat er in je hoofd afspeelt. Als je brieven schrijft, dan gaat het daar natuurlijk wel eens over. Waar je mee bezig bent of wat voor mooi boek je aan het lezen bent. Dat zorgt natuurlijk vanzelf voor, al die details maken toch intimiteit makkelijker denk ik.
.
ELINE: Iets wat echt mijn aandacht pakte toen je het zei, niet iedereen die blijft plakken als je ziek wordt nu of later in je leven. Is een vriendschap met een gehandicapt persoon voor iedereen?
.
MIRA: Ik denk het wel. Maar dat ligt meer aan de ander dan aan mij. Daar moet iemand anders, ik zou niet willen zeggen meer moeite doen, maar even anders nadenken. Dat is soms best lastig in deze tijd. Dat ik veel om mij heen zie gebeuren dat mensen toch samen komen. Dat is wel eens vervelend maar goed. Meer dan vervelend, dat maakt me heel boos en daar ben ik soms wel eens kwaad over. Maar goed, wat doe je eraan? Ik dwaal een beetje af geloof ik.
.
ELINE: Ja, maar ik vind het wel een belangrijk punt wat je aan stipt, ook een stukje solidariteit met gehandicapte mensen, zeker in een pandemie is wel een belangrijk onderwerp. 
.
MIRA: Nou, ik wilde alleen maar even zeggen dat ik een vriendin heb die in het eerste jaar, die is elke week langsgekomen bij het raam. Dat is zo bijzonder voor mij geweest. Ondanks het vroor, maar ze kwam. Of al was het maar even. Ze zat daar niet uren want dan vriezen je vingers er af. Die kwam gewoon elke week weer en dat is voor mij heel bijzonder geweest. Dat zal ik ook nooit vergeten. Dat heeft voor mij zoveel betekent natuurlijk. 
.
ELINE: Want hoe is sowieso de relatie met de mensen om jou heen? Hoe verschilt die van iemand zonder handicap bijvoorbeeld? Kun je daar een inschatting van maken? Of als je andere mensen ziet hoe dat bij jou verschilt?
.
MIRA: Ja, als je het hebt over intimiteit. Ik denk dat je bijna geforceerd bent om een intieme relatie te hebben met mensen omdat er dingen voorvallen die in andere contacten met mensen die misschien niet gehandicapt zijn niet voorkomen. Dus je moet nadenken over bepaalde dingen. Niet alleen over fysieke toegankelijkheid of over energie, je opent je op een bepaalde manier waarop een andere manier waarop een ander zich ook op een andere manier gaat gedragen. 
.
ELINE: Kun je er misschien iets concreets over zeggen? Als je het hebt over toegankelijkheid en vriendschap. Wat is dan iets wat jij nodig hebt in een vriendschap waar de ander ook rekening mee moet houden wat voor een ander misschien heel vanzelfsprekend is zonder handicap?
.
MIRA: Nou, een voorbeeld wat meteen in mij opkomt is dat andere geen beslissingen voor me maken wat ik wel en niet zou kunnen. Dus bijvoorbeeld waar het dan over gaat is mij gewoon uitnodigen ook al denken ze dat ik misschien hun huis niet in kan komen. Of dat de locatie niet toegankelijk is voor een rolstoel gebruiker. Dat ze dan gewoon zeggen; I’m going to make it work another way. Of er was helaas geen andere mogelijkheid, maar ik wil toch even laten weten dat ik aan je denk. Zelfs dat maakt heel veel uit, voor mij. Dat je niet het gevoel hebt dat je er buiten staat, op die manier.
.
ELINE: En wat Frida dan bijvoorbeeld deed, die stelde echt haar huis open om de liefde naar hara toe te laten komen, haar vrienden, haar relaties. Later als je groot bent, zou dat een mooi doel zijn om naar toe te werken?
.
MIRA: Zeker, ja, absoluut. Er bestaat ook een foto van haar, dat is aan het eind van haar leven waar ze een tentoonstelling heeft en mensen allemaal om haar bed heen staan. Want toen lag ze in bed en die werd dan gewoon versleept naar de galerie, of waar het ook was, ik weet het niet. En toen stonden mensen gewoon helemaal om haar bed heen.  En niet op een soort denigrerende of materialistische manier, maar echt gewoon gezellig om haar bed.
.
ELINE: Ja, samen een feestje vieren wat Xandra ook al vertelde van dat ziekenhuis. Toch ook meer drank, drugs en rock & roll die je niet verwachtte op de verpleegafdeling.
.
MIRA: Precies.
.
MUZIEK: Een ontspannen melodie met gitaar en neuriën. 
.
ELINE: Als het gaat over vriendschappen en relaties, dan zit er natuurlijk ook een element bij van hoe aantrekkelijk vind je iemand? Frida had verschillende handicaps, meerdere handicaps maar zij paste natuurlijk best wel behoorlijk in het schoonheidsideaal. Ook van die tijd. Ook nog in de huidige tijd. Xandra en ik zaten net naar een andere factor te kijken. Poeh, met dat korte haar en zo’n stoer jasje. Nou nou, dat valt niet tegen. 
.
Hoe kijk jij daarnaar? Dat Frida wel met die handicaps leefde, maar dat zij ook met het schoonheidsideaal zat. Hoe denk je dat dat voor haar relaties en vriendschappen werkte? En wat herken je daarvan of juist niet misschien in jouw eigen leven?
.
MIRA: Ja, dat vin dik eigenlijk wel een leuke vraag en wat ik meteen denk, is dat zij zich ook daar heel erg tegen verzette eigenlijk. Wat voor schoonheidsideaal dan ook. Ze was natuurlijk een hele extrinsieke, flamboyante verschijning.  Toch opvallende kleding. Een mix van traditionele kleding en meer moderne kleding, speelde heel erg met de traditionele genderrollen. In die zin verzette ze zich vooral tegen elke vorm van schoonheidsideaal. Dat betekent natuurlijk niet dat anderen haar niet zo ervaren.
.
XANDRA: Ze was natuurlijk hot, laten we eerlijk zijn. 
.
ELINE: Daar kan ik me wel bij aansluiten, toch?
.
MIRA: Ja, nou ja, dat is voor iedereen natuurlijk heel anders. Ik vind haar ook aantrekkelijk. Maar dat is denk ik ook heel erg wat er van haar gemaakt is natuurlijk. Een soort van schoonheidsicoon omdat zij zo afweek van de norm misschien. En wat je zegt klopt natuurlijk ook, dat ze in bepaalde zin er heel erg in paste, het schoonheidsideaal. Zij verzette zich enerzijds en anderzijds paste ze er ook in. Want ik denk dat als je haar gewoon zo zou zien staan dat je dan niet zou denken dus ze werd niet gelezen als iemand die een handicap had. Of meerdere handicaps. Op die manier konden ze daar natuurlijk ook een beetje om heen dansen. 
.
MIRA LACHT.
.
MIRA: Dat is een beetje een grappige uitspraak in deze context. Maar misschien zeg ik het een beetje moeilijk, figuurlijk.
.
XANDRA: Ik ken een verhaal dat ze gewoon op een gegeven moment een truth or dare spelletje deed en dat ze moest vertellen hoe oud ze was, toen zei ze van; nou dat ga ik niet doen. Toen was de uitdaging die ze kreeg dat ze moest dansen, of eigenlijk seks moet hebben met een stoel. Dat ging haar goed af heb ik me laten vertellen.
.
MIRA: Nou dat is leuk om te horen. Nou dan is het nog minder te zien. In die zin is het ook heel ambivalent en kun je er natuurlijk ook eigenlijk niet perse in een soort mannetje duwen. Dat is nou juist het mooie aan haar.
.
ELINE: Ja, zelfs al die jaren na haar dood, een eeuw geleden is ze een zekere zin voor vele mensen alsnog een inspiratie. Ze is natuurlijk ook niet voor niets opgepikt als feministisch icoon. Daarmee misschien ook wel een beetje plat geslagen. Wat je in het begin vertelde Mira een soort van aversie, ze staat op elk tegeltje, elke sok die ik om me heen zie, is wel een Frida te vinden. Mijn hemel. Maar dat betekent wel dat ze toch iets doet met mensen. 
.
MIRA: Ja, wat ik grappig vind, is dat ze ook, ze is zo’n herkenbaar figuur geworden. Je ziet ook gewoon die unibrow en haar haar en de rest is weg. Zelfs op die manier wordt ze herkend. Dan heb je het heel ver geschopt in een soort commercialisering van een personage bijna. 
.
ELINE: Ja, dan ben je een merk.
.
MIRA: Ja, een merk ja.
.
MUZIEK: Een ontspannen melodie met gitaar en neuriën. 
.
ELINE: Ik vind het zo bijzonder dat we in deze aflevering zoveel tegenstrijdige dingen boven tafel krijgen. Dat vind ik echt verassend. Het begon al met dat aapje, aan de ene kant is het lief en aandoenlijk  hoe het gebruikt wordt Mira, hoe ze dat aapje vast houdt, hoe ze ermee poseert. En wat je zegt, er zit ook wel een soort spanning in maar het is eigenlijk een wild dier dat je in huis opsluit. Aan de ene kant past ze volledig binnen het schoonheidsideaal met haar gelaatstrekken en hoe ze zich presenteert. In de wand achter ons, jullie kunnen de tentoonstelling niet zien, maar de tentoonstelling is in een soort banen vorm gegeven en in een van de andere banen staat haar halve make up la nog uitgestald. Haar nagellak, oogschaduw en de rouge, de parfums en zonnebrillen. Dat staat er allemaal in de tentoonstelling. En aan de andere kant, wat je ook zei Mira, zo’n doorlopende wenkbrauw, een snor die ze ook aanzette, dat ze ook speelde met het hele gender verhaal daar zette ze zich weer mee af. Dat zijn best wel wat schurende dingen waar we best wel de vinger op hebben gelegd in deze aflevering. 
.
MIRA: Ja, zeker. Ik denk dat dat ook het belangrijke is aan als er nu over haar gesproken wordt dat ze juist niet meer in een hoek geduwd wordt. Want dat is nou juist waar ik zelf zo’n moeite mee had en heb. Dat is inderdaad, wat je zegt, dat ze eigenlijk veel te veel van een kant op de manier waarop het de mensen uitkomt, zo wordt ze ook gezien. Dus of als feministisch icoon of omdat ze politiek gearrangeerd was, daarmee bezig was of als iemand met een handicap die zich verzette of als lijdend figuur of als mode icoon. Je ziet ook mensen die zich veel als haar verkleden. Elke Halloween zijn er veel mensen die zich als haar verkleden.
.
ELINE: Is er wel een Frida he?
.
MIRA: Ja, precies. Meer dan één denk ik. 
.
MUZIEK: Een ontspannen melodie met gitaar en neuriën. 
.
ELINE: Wat is iets wat jij uit deze aflevering mee neemt Xandra?
.
XANDRA: Deze podcast heet Op Frida’s vleugels omdat ze eigenlijk zei van; als mijn voeten het niet meer doen dan ga ik wel vliegen. Dus ik heb zitten luisteren, wat zijn dan Mira’s vleugels? En de kat is een voor de hand liggende. Maar een andere die ik hoorde, dat hoorde ik niet eens zo letterlijk maar dat is misschien meer mijn interpretatie. Als je een vriendschap hebt met Mira dan is dat in een soort vertraging, door bijvoorbeeld in een soort van quarantaine bij het raam komt staan, of brieven schrijft of kaartjes schrijft, Mira en ik hebben elkaar ook op kaartjes geschreven tijdens de pandemie. We hebben ook wel zogenaamde podcast afleveringen voor elkaar in gesproken helemaal in het begin, weet je nog Mira? Dus er zit een soort vertraging in die tegelijkertijd ook diepgang biedt. Ik ken natuurlijk ook een leven waarin ik niet disabled was, waarin ik dat toch minder ken. Waarin je toch meer met elkaar aan het doen en ontdekken en naar de kroeg en naar de dit en naar de dat. Dus ik denk de vertraging en diepgang, dat dat voor mij de twee vleugels die ik hier uit deze aflevering haal.
.
ELINE: Dat je de klok een beetje naar je hand zet, Mira.
.
MIRA: Ja, dat kunnen jullie niet zien, maar ik maak een soort van gebaar. Wat is dat voor gebaar? 
.
GELACH.
.
ELINE: Ik vind het ook een beetje glamourous zoals je het doet. Je brengt de bovenkant van je hand naar je kin en je kijkt er heel zwoel bij. Ik vond het heel fijn. Ja, het is maar een heel klein, pieter peuterig fotootje waar we voor zitten en waar je op uit kijkt. Je kunt het bijna niet zien zelfs vanuit de camera. Dat we daar toch zoveel aan vast kunnen knopen en we hebben nog lang niet alles besproken, maar we hebben een hele mooie manier om na te denken over dat hele kleine beeld met dat aapje, met die kat in Frida’s schaduw, dat ze er staat in Frida’s vestje, daar wil ik je ontzettend voor bedanken Mira!
.
MIRA: Jullie bedankt!
.
XANDRA: Dank jullie wel voor het luisteren. Check ook de andere drie afleveringen van deze podcast, die tweewekelijks uitkomen. Als je deze podcast tof vindt, laat dan een positieve review achter in je favoriete podcast app zodat anderen ‘m makkelijker kunnen vinden.
.
ELINE: Op Frida’s Vleugels werd gepresenteerd door mijzelf, Eline Pollaert, en Xandra Koster. We maken de podcast in samenwerking met het Drents Museum. De techniek lag in de capabele handen van Lisa Jansen.
.
Wil je nog iets kwijt over de podcast? Ga dan naar www.drentsmuseum.nl/podcast
.
Als je nog niet bent geweest, kom dan vooral langs in het Drents Museum om zelf te kijken naar Viva la Frida! En kom natuurlijk nóg een keer als je door onze podcast met een nieuw perspectief het werk van Frida Kahlo wil bekijken. Dat kan nog tot en met maart 2022. Maar houd de website in de gaten voor een eventuele verlenging van de tentoonstelling in verband met corona.
.
MUZIEK: Een ontspannen melodie met gitaar en neuriën.