Atou­sa Bandeh

Poëtische video’s
Atousa Bandeh woonde tot aan haar 19de in Iran, toen ze vluchtte voor de Irak-Iranoorlog. Na een lange, onzekere reis belandde ze in een dorp in Groningen, in een landschap zonder bergen, iets dat ze zich absoluut niet kon voorstellen. Dit soort elementaire ervaringen heeft ze verwerkt in een aantal video’s over haar relatie met Iran. Het zijn geen activistische video’s maar dichterlijke weergaven van de werkelijkheid die je raken. Bijvoorbeeld in Man’s Cry: een installatie met video’s van vier verschillende steden in de wereld. De beelden zijn niet van de bekende toeristische attracties, maar laten juist de eenzaamheid zien van de harde realiteit.

Jonge meisjes en macho-mannen
In grote tekeningen combineert Atousa Bandeh beelden uit haar herinneringen van het leven in Iran met alledaagse voorwerpen die symbolisch zijn voor achterliggende gebeurtenissen. De tekeningen zijn kleurrijk en dromerig, maar er schuilen ook bedreigende elementen in. Centraal staat vaak een jong meisje, dat zich verstopt in een perzikboom met papegaaien, of door het zand loopt in een roze engelenjurk. Dat die wereld niet zo vrolijk is als de kleuren doen vermoeden, blijkt uit een prikkeldraadomheining, of macho-mannen die de onschuld van het meisje bedreigen.

Geschiedenis in dichtvorm
De titel van de tentoonstelling History as a poem is een merkwaardige vondst voor iemand die de eigen tijd ervaart als juist het tegenovergestelde: Atousa Bandeh ziet de wereld als een zakelijke werkelijkheid waarin nauwelijks ruimte is voor emotie en poëzie. Met de schilderijen die ze tegenwoordig maakt, heeft de intieme, persoonlijke ervaring plaats gemaakt voor grotere thema’s. Maar hoe universeel deze werken ook over mogen komen, in hun kern gaat het nog steeds om de plaats van het individu en zijn gevoelens in een groter verband. En over het belang om die ervaring te kunnen delen.